SANIBONANI

SANIBONANI (Zulu voor goede middag)!

Euuhhhh, tjsa! Oeps! Hallooooooo! We leven nog, hoor!!! Beetje lang geleden ondertussen, daarom hier maar weer effe een beriggie van ons!!! Tsja, waar moeten we beginnen! Weer zoveel gezien, gedaan en meegemaakt, teveel om in 1 waarbenjij-verhaal te vertellen….

We zijn nu echt goed bezig met ons onderzoek!!! Jaja, ongelofelijk maar waar! Op dit moment zijn we druk bezig met het testen van kinderen in de townships en hier in Sizanani Children’s Home. De home-visits kosten heeeel erg veel tijd, maar is ontzettend indrukwekkend. Het is echt bizar om als kaaskop die townships in te gaan. Het is daar echt een onoverzichtelijke chaos! Probeer daar maar eens de kinderen te vinden! Hutnummer 1361, geen straatnamen, kaart of huisnummers die op volgorde gaan, nee hoor, gewoon die hele township doorcrossen (met 10000 kuilen in de wegen, kinderen en beesten op straat enz. enz.) en maar vragen in ons beste Zulu/Engels/gebarentaal! Het is een euuh… een uitdaging zullen we maar zeggen. Gisteren maar liefst 1 kind van de 5 gevonden, superresultaat! Maar als je het “huisje” eenmaal gevonden hebt en de ouders/verzorgers en het kind zijn thuis dan hoor je verhalen en zie je de meest bizarre leefomstandigheden. Golfplatenhuisjes waar doeken aan de wanden hangen voor de “isolatie”, alles is (in onze ogen) smerig, geen elektriciteit of stromend water en verzorgers die vaak niet weten wat ze met een kind met een beperking aan moeten. Ook hebben ze amper geld voor gezonde voeding, kleding enz. Laat staan voor hulpmiddelen (als een looprek) voor hun kind. De kinderen zitten/liggen vaak de hele dag en hebben totaal niets te doen. Ze worden meestal niet gestimuleerd en dus gaat hun ontwikkeling achteruit, of althans, meestal niet vooruit. Het is schrijnend dit te zien. Wat hebben wij het in Nederland dan verschrikkelijk goed! Als kind met beperking kan je naar school, de benodigde therapieën en operaties krijgen enz. enz. Dit leed gaat ons niet in de koude kleren zitten! Het is lastig daar te zitten, wetende dat er in je handtas je portemonnaie zit met daarin geld waarvan zij dromen! Het is moeilijk te bedenken wat je aan dit leed zou kunnen veranderen. Wat voelen wij ons vaak machteloos! Waar moet je beginnen!? Kunnen wij iets, en zo ja, wat?! Dit zijn gedachten, vragen, die steeds weer door onze koppies gaan… Antwoorden hebben we alleen nog niet echt… Het is confronterend oog in oog te staan met de oneerlijkheid in het leven, de oneerlijkheid in de wereld. Je wéét het, maar het zien en voelen is toch wel van een ander niveau. Waar wij als nuchtere blanken ontzettend van kunnen leren is de happiness die de Afrikanen veelal uitstralen, hun kracht, hun geloof, hun lach, hun dans. Dit maakt hen zoooo sterk. Hier zijn wij jaloers op, dat maakt hen zooo rijk!!

Verder hebben we ook weer wat uitstapjes gemaakt, weekendje Pretoria (wat een dag werd, maar dit leggen we nog wel uit...), Swaziland en een weekendje Johannesburg. Dit alles was super!! Korte uitleg: We zijn met Cor en Jas naar Swaziland geweest, een heel mooi rustiek landje wat midden in Zuid Afrika ligt. We verbleven in een lodge waar de struisvogels gewoon van je ontbijtbordje kwamen mee-eten, heeel gaaf (maar wat zijn die beesten lelijk!!). Daarvoor hebben we nog onze favoriete Blue Bulls-ubermannen gesteund in hun wedstrijd tegen de Cheeta’s; sinds de Springboks (het nationale team van Zuid-Afrika) steeds verder en verder zijn gekomen in de World Cup Rugby is dat nu onze nieuwe favo sport – om te bekijken dan… (ja toch, Ellen?!).
In Joburg verbleven we in een superdeluxe appartement van Tako (een Nederlander die hier woont). We zijn naar Sowetho geweest (de bekendste township van Zuid-Afrika), naar het apartheidsmuseum (zooo indrukwekkend, wat waren die blanken een goor, vies stel ratten!) en naar Umoja (The Spirit of Togetherness), een theatershow met Afrikaanse percussie, zang en dans. Echt geweldig, wat zijn wij dan stijve motorische apaten met krakerige stemmen! (Ok, Joepje, van jou kunnen ze nog wel wat percussiekunsten leren! ;-))

En tsja, Pretorijaaa… Wat een heerlijk dagje moest worden werd uiteindelijk een klein nachtmerrietje. Na heeerlijk geshopt te hebben (sorry Nur, Stufi was binnen ;-)), wilden we naar de bioscoop in Hatfield, dé studentenwijk van Pretoria. Op weg daar naar toe stonden we braaf in ons gehuurde bakkie te wachten voor het rode stoplicht, totdat één of ander idioot wijf ons effe met ruim 50 km. per uur van achteren aanreed!!! Een KLAP, niet normaal!! We kunnen ons er niet veel meer van herinneren, maar we stonden op een gegeven moment midden op een kruispunt stil (links en rechts had groen, we stonden dus errug gevaarlijk!) en keken elkaar aan; Wat the **** was dit?!?!??! De autodeur kon niet meer open, paniek…. Uiteindelijk ons ingedeukte koekblikje uit kunnen klauteren en naar de stoep gerent. We begrepen er geen zak van! Onze dronken vriendin stond heel wat meters achter ons en bleef maar in de auto zitten. Wij ernaar toe en haar er uit getrokken. We roken wat… ALCOHOL!!! Dat wijf had gedronken, en veel ook!! Terwijl Nienke bezig was met invullen van één of ander formulier van de Road Assistance probeerde ze Ilse 10 keer te knuffelen en heeft ze 1000 keer gezegd hoe erg ze het wel niet vond! Zoooooooo irritant!! Je moet gewoon niet met je dronken kop achter het stuur kruipen!! Achteraf hoorden we dat ongeveer 60% van de weggebruikers niet eens een rijbewijs heeft en dat is te merken ook, want regels lijken er gewoonweg niet te zijn. Zo zat er in Ezemvelo (zie ons eerste waarbenjij verhaal) een 9-jarig (ja, jullie lezen het goed, NEGEN-jarig) jochie achter het stuur, met z’n jongere zusje op de achterbank van de Toyota Hillux 4x4!!!! Maar goed, we kunnen er nog wel 10 kantjes over vullen, al met al zijn we enorm geschrokken! We hadden allebei erg veel last van onze rug en nek, maar 10 pillen per dag doen wonderen! Lang leve de medicijn-kuurtjes! Nu nog niet helemaal ok, maar we beseffen ons dondersgoed hoe ontzettend veel geluk wij gehad hebben! Er heeft een engeltje op onze schouders gezeten (en we weten wel welk engeltje!).

Al met al missen we Nederland amper (ok, voor een rood wijntje bij de Poort zouden we soms veeel over hebben!! En voor het liefste vriendje van de wereld al helemaal!!). Maar goed, we zijn weer van de schrik bekomen en gaan vrolijk verder met ons avontuur. Het is geweldig dat we dit mogen beleven en we merken nu al dat het onze visie op het leven en de wereld zeer verrijkt. We houden jullie op de hoogte! Nu eerst Familie Kroon van het vliegveld halen!

Dikke grote zoenen van ons!

Shab shab!!!