We are still alive!!!
Door: Ilse en Nienke
Blijf op de hoogte en volg Ilse en Nienke
27 November 2007 | Zambia, Livingstone
Goeienaand, lieve almal!
Wat gaat een maand toch snel voorbij hier in het verre Zuid-Afrika, poehee!!! Voor we het weten staat het volgende ritje naar O.R. Tambo National Airport namelijk alweer voor de deur, dit keer alleen niet om de Bestse Familie op te halen maar om vriendjelief in Afrika welkom te heten…
Bij deze pakken we de draad dus weer op (bereid je alleen voor, schenk alvast iets lekkers voor jezelf in… het verhaal is niet kort):
In de afgelopen periode zijn we ten eerste erg druk bezig geweest met het testen van de kinderen in de townships. Zoals we de vorige keer al vermeldden kostte dit erg veel tijd en soms ook energie. Toen kwamen we geen stap verder door onder andere de taalbarrière. We hebben zelf geprobeerd om telefonisch contact te leggen met verzorgers van kinderen… maar tsja Afrikaans is voor ons al een redelijke opgave, laat staan Zulu, Xhosa, Zutu of een van de andere talen die dit land rijk is! Dankzij de hulp van een van de Child Care Workers hier in Sizanani Children’s Home hebben we het onmogelijke echter waar gemaakt: we hebben de verzorgers te woord gestaan, kinderen weten te traceren, afspraken gemaakt en een efficiënte route samengesteld om alle bezoeken nog af te kunnen leggen. Dus zo gingen wij vol goede moed in onze brakke Hyundai car, waarvan de blower niet alleen lucht doorlaat maar zelfs hele bladeren op je gezicht achterlaat, de bestuurdersdeur enkel geopend kan worden vanuit de buitenkant, welke geen radio heeft en olie en benzine wel errug lekker vindt, op zoek naar de overgebleven testkindjes. Veel kinderen wonen echter verspreid over de verschillende noordelijke provincies van Zuid-Afrika en 700 km op 1 dag afleggen voor het testen van 1 kind is dan ook geen uitzondering… Toch waren deze huisbezoeken niet alleen maar frustrerend, tijdrovend en energievretend, ze gingen verder dan alleen het afnemen van de testen. Want hoeveel dichter kom je ooit bij het werkelijke Zuid-Afrika leven?! Nu hebben we door de chaos en onlogica van de townships in onze 3xniks kunnen “crossen”, zijn we hartelijk ontvangen in de meest erbarmelijke shacks en hebben we de eeuwige levensvreugde en toewijding van de Afrikaanse bevolking mogen ervaren. Wij hebben hier echt zo ontzettend veel van geleerd en voor terug gekregen, onze kijk op de wereld is niet meer hetzelfde...!!
Misschien hebben jullie trouwens meegekregen dat Zuid-Afrika wereldkampioen rugby geworden is (met alleen maar regen, storm en dijkverhogingen gaan wij ervan uit dat binnen blijven en tv kijken de enige optie voor jullie is…). De avond van de finale hebben wij met een aantal van de grote jongens in Sizanani Children’s Home doorgebracht, met gele en groene ballonnen, cola, heeel veeel snoep en geschminkte gezichten... Erg grappig en ontzettend schattig om hen zo fanatiek het volkslied mee te horen zingen en te zien juichen wanneer vooral wij dat deden…
Ook hebben we in de tussentijd hooggeleerd bezoek gehad van Adri Vermeer, onze professor van de Universiteit Utrecht en onder andere voormalig rector magnificus de heer Gispen. Op deze dag hebben we voor hen een presentatie gegeven over ons onderzoek en hebben we ze een rondleiding gegeven door Sizanani Children’s Home. Ze waren allen zeer geïnteresseerd en stelden boeiende vragen, informatie die we wellicht bij het schrijven van ons onderzoeksverslag goed mee kunnen nemen. Verder konden we ons verhaal kwijt over de plus- en minpunten van de organisatie hier, nu maar hopen dat er ook iets mee gaat gebeuren! Rector Gispen had bovendien een cheque meegenomen met daarop een mooi bedrag voor de kinderen hier. Echt heeel erg fijn, want het geld kunnen ze hier heel goed gebruiken. De grote meiden en jongens hadden als verrassing Afrikaanse liederen ingestudeerd en zongen dit voor de Utrechtse delegatie als dank voor het mooie en gulle gebaar van de heer Gispen. Dit was echt fantastisch, we hielden het niet droog…
Gelukkig hebben we tussen alle bedrijvigheid door ook nog de tijd gehad om te reizen en wat uitstapjes te maken voor ons eigen plezier.
Zo zijn we de Kroontjes (en ook Corrien en Jasmijn) op gaan zoeken in Sodwana Bay, een prachtige omgeving aan de Indische Oceaan. Hier hebben we gesnorkeld, auto’s uit duinpaden gegraven (uiteindelijk moesten we 3 keer uit het zand getrokken worden), gedoucht in de buitenlucht, gekanood tussen de nijlpaarden en krokodillen en heerlijk gerelaxt. Ook hebben we 1 bocht meegepakt van Hluhluwe-Imfolozi Park (we hebben een record gevestigd voor het kortste ritje aller tijden in een wildpark…) en hebben we in St. Lucia nog genoten van (nog meer) nijlpaarden en krokodillen.
Twee weekjes geleden zijn we met z’n viertjes ook nog naar Zambia gevlogen. Nog nooooit zijn we echter zo onvoorbereid aan een trip begonnen. We wisten nog nét dat we in Lusaka zouden landen maar dat was het dan ook! Het werd een onvergetelijke reis…:
Al bij ons eerste hostel hadden we vrienden gemaakt met 4 superleuke Engelse jongens. Met hen hebben we de rest van de trip veel opgetrokken en Mosi’s (Zambiaans bier) gedronken. Zo zijn we met z’n allen naar een club in Lusaka, waar eigenlijk alleen maar locals komen, geweest. Wat een avond!!! Iedereen die op je afkomt om je nummer te vragen omdat ze oooo zo graag vrienden met je willen zijn (errug apart), free stylen waar de clip van Run DMC helemaal niets bij is en met 7 mensen volgepropt in een barrel van een taxi, waarvan de bestuurder geen flauw idee had waar hij mee bezig was en dus ook de weg niet wist, weer terug naar huis. En dan de Boose Cruise niet te vergeten!!! Onbeperkt eten en drinken op een boot met ondergaande zon…, de storm en de ravage die dat met zich meebracht kregen we er echter gratis en voor niets bij! Hilarisch!!!
Verder zijn we met de bus naar Livingstone afgereisd. Er is maar liefst 1 geasfalteerde weg (met meer gat dan weg, maar ok) in heel Zambia en dat is die van Lusaka naar Livingstone… Onderweg hebben we nog een zeer ernstig ongeluk gezien van een bus die was omgevallen, maar gelukkig hebben wij deze trip overleefd en wachtte ons het volgende avontuur: Raften op de Zambezi, OLEEE! Nou, dit was geen kabbelend riviertje in de Ardennen of Zuid-Frankrijk kunnen we verklappen. Mijn hemel, wat hebben wij doodsangsten uitgestaan (we begrijpen je HELEMAAL, Céline…)!!! Nooit geweten dat water zooo angstaanjagend en sterk kan zijn. We zijn een aantal keer omgeslagen en zijn al happend naar lucht meegevoerd met verschrikkelijke stromingen (grade V is de hoogste rapid die we een aantal keer gedaan hebben, maar als je je bedenkt dat grade VI ook wel commercial suicide genoemd wordt hoeven we geen verdere uitleg meer te geven…). Later hebben we dan ook vernomen dat er meer dan eens mensen in deze rivier overlijden… en nu moeten jullie dus heeeel blij zijn dat wij nog leven!!! We zijn natuurlijk wel echt SUPERRRRtrots op onszelf dat we dit gedaan hebben, maar dit was eens maar nooooit meer!!!
Ons volgende avontuur was zacht gezegd ook spannend te noemen: “De beroving”. We zaten gezellig met z’n viertjes aan een picknicktafeltje op een uitzichtpunt aan de rivier te wachten op de mooie sunset en de olifanten. Wijntje erbij, toastje tonijn, heeerlijk! Tot er onverwachts 4 jongens van achteren aan onze tafel verschenen. Ze waren superattent en vroegen of we het leuk hadden in Zambia en of we wachtten op de olifanten… ja dus! De grootste jongen zei: “Nou, dan moet je daar kijken”, waarop wij naïeve dozen omkeken naar dat punt en … Roetjsssss, weg handtas, weg camera, weg ALLES!!! Ilse zag zo een van de jongens met haar telefoon, portemonnee (met dit keer ALLES erin), camera enz. wegrennen. Dit was achteraf gezien zeer goed voorbereid, want de andere jongens begonnen toen met stenen te gooien en Jeroen (de enige man in ons midden) met een stok te slaan!! Jeroen liet zich niet weerhouden en rende als een idioot achter hen aan, maar tevergeefs…. Politie erbij, aangifte gedaan op papier dat allereerst bij de dichtstbijzijnde winkel vandaan getrokken moest worden en vervolgens alles geblokkeerd. Gelukkig zat er (slechts) 800.000 Kwacha (Zambiaanse valuta, nét gepind) in de portemonnee, is voor hen 4 maandsalarissen, zullen ze heeeel blij mee zijn! Toch weer een goede daad verricht….
Toch hebben we ook kunnen genieten van de indrukwekkende Victoria Falls (ook wel Mosi-oa-Tunya, of the Smoke that Thunders genoemd), een van de 7 natuurwonderen op deze aarde! Zo’n 1,7 km breed, meer dan 100 meter hoog en ongeveer 625 miljoen liter water dat elke minuut naar beneden denderd (inclusief zo nu en dan een verdwaalde olifant of nijlpaard…, zielig). Doordat het regenseizoen net begonnen was waren de watervallen niet op hun grootst, maar hierdoor hebben we wel een hele gave wandeling op de top van dit natuurgeweld kunnen maken en voorzichtig met onze koppies langs de rand naar beneden kunnen kijken, met aan de ene kant Zambia en aan de andere kant Zimbabwe.
Kortom, Zambia was echt een adrenaline-trip op en top! We voelen ons weer zeer veilig in het oude vertrouwde Bronkie!
Nu hoeven we voor het onderzoek enkel nog een paar presentaties te geven, moeten we snel nog even alle kleren wassen en kunnen we vervolgens Sizanani Children’s Home achter ons laten! Dan begint onze reis met Corrien, Jasmijn en Joep naar Kaapstad en de Garden Route en wie weet waar we nog meer belanden… Maar daarover vertellen we in ons volgende stuk(je) vast meer!
Voor nu: tatta! En bovendien heel veel liefs en baie veel soenen van ons!
Wat gaat een maand toch snel voorbij hier in het verre Zuid-Afrika, poehee!!! Voor we het weten staat het volgende ritje naar O.R. Tambo National Airport namelijk alweer voor de deur, dit keer alleen niet om de Bestse Familie op te halen maar om vriendjelief in Afrika welkom te heten…
Bij deze pakken we de draad dus weer op (bereid je alleen voor, schenk alvast iets lekkers voor jezelf in… het verhaal is niet kort):
In de afgelopen periode zijn we ten eerste erg druk bezig geweest met het testen van de kinderen in de townships. Zoals we de vorige keer al vermeldden kostte dit erg veel tijd en soms ook energie. Toen kwamen we geen stap verder door onder andere de taalbarrière. We hebben zelf geprobeerd om telefonisch contact te leggen met verzorgers van kinderen… maar tsja Afrikaans is voor ons al een redelijke opgave, laat staan Zulu, Xhosa, Zutu of een van de andere talen die dit land rijk is! Dankzij de hulp van een van de Child Care Workers hier in Sizanani Children’s Home hebben we het onmogelijke echter waar gemaakt: we hebben de verzorgers te woord gestaan, kinderen weten te traceren, afspraken gemaakt en een efficiënte route samengesteld om alle bezoeken nog af te kunnen leggen. Dus zo gingen wij vol goede moed in onze brakke Hyundai car, waarvan de blower niet alleen lucht doorlaat maar zelfs hele bladeren op je gezicht achterlaat, de bestuurdersdeur enkel geopend kan worden vanuit de buitenkant, welke geen radio heeft en olie en benzine wel errug lekker vindt, op zoek naar de overgebleven testkindjes. Veel kinderen wonen echter verspreid over de verschillende noordelijke provincies van Zuid-Afrika en 700 km op 1 dag afleggen voor het testen van 1 kind is dan ook geen uitzondering… Toch waren deze huisbezoeken niet alleen maar frustrerend, tijdrovend en energievretend, ze gingen verder dan alleen het afnemen van de testen. Want hoeveel dichter kom je ooit bij het werkelijke Zuid-Afrika leven?! Nu hebben we door de chaos en onlogica van de townships in onze 3xniks kunnen “crossen”, zijn we hartelijk ontvangen in de meest erbarmelijke shacks en hebben we de eeuwige levensvreugde en toewijding van de Afrikaanse bevolking mogen ervaren. Wij hebben hier echt zo ontzettend veel van geleerd en voor terug gekregen, onze kijk op de wereld is niet meer hetzelfde...!!
Misschien hebben jullie trouwens meegekregen dat Zuid-Afrika wereldkampioen rugby geworden is (met alleen maar regen, storm en dijkverhogingen gaan wij ervan uit dat binnen blijven en tv kijken de enige optie voor jullie is…). De avond van de finale hebben wij met een aantal van de grote jongens in Sizanani Children’s Home doorgebracht, met gele en groene ballonnen, cola, heeel veeel snoep en geschminkte gezichten... Erg grappig en ontzettend schattig om hen zo fanatiek het volkslied mee te horen zingen en te zien juichen wanneer vooral wij dat deden…
Ook hebben we in de tussentijd hooggeleerd bezoek gehad van Adri Vermeer, onze professor van de Universiteit Utrecht en onder andere voormalig rector magnificus de heer Gispen. Op deze dag hebben we voor hen een presentatie gegeven over ons onderzoek en hebben we ze een rondleiding gegeven door Sizanani Children’s Home. Ze waren allen zeer geïnteresseerd en stelden boeiende vragen, informatie die we wellicht bij het schrijven van ons onderzoeksverslag goed mee kunnen nemen. Verder konden we ons verhaal kwijt over de plus- en minpunten van de organisatie hier, nu maar hopen dat er ook iets mee gaat gebeuren! Rector Gispen had bovendien een cheque meegenomen met daarop een mooi bedrag voor de kinderen hier. Echt heeel erg fijn, want het geld kunnen ze hier heel goed gebruiken. De grote meiden en jongens hadden als verrassing Afrikaanse liederen ingestudeerd en zongen dit voor de Utrechtse delegatie als dank voor het mooie en gulle gebaar van de heer Gispen. Dit was echt fantastisch, we hielden het niet droog…
Gelukkig hebben we tussen alle bedrijvigheid door ook nog de tijd gehad om te reizen en wat uitstapjes te maken voor ons eigen plezier.
Zo zijn we de Kroontjes (en ook Corrien en Jasmijn) op gaan zoeken in Sodwana Bay, een prachtige omgeving aan de Indische Oceaan. Hier hebben we gesnorkeld, auto’s uit duinpaden gegraven (uiteindelijk moesten we 3 keer uit het zand getrokken worden), gedoucht in de buitenlucht, gekanood tussen de nijlpaarden en krokodillen en heerlijk gerelaxt. Ook hebben we 1 bocht meegepakt van Hluhluwe-Imfolozi Park (we hebben een record gevestigd voor het kortste ritje aller tijden in een wildpark…) en hebben we in St. Lucia nog genoten van (nog meer) nijlpaarden en krokodillen.
Twee weekjes geleden zijn we met z’n viertjes ook nog naar Zambia gevlogen. Nog nooooit zijn we echter zo onvoorbereid aan een trip begonnen. We wisten nog nét dat we in Lusaka zouden landen maar dat was het dan ook! Het werd een onvergetelijke reis…:
Al bij ons eerste hostel hadden we vrienden gemaakt met 4 superleuke Engelse jongens. Met hen hebben we de rest van de trip veel opgetrokken en Mosi’s (Zambiaans bier) gedronken. Zo zijn we met z’n allen naar een club in Lusaka, waar eigenlijk alleen maar locals komen, geweest. Wat een avond!!! Iedereen die op je afkomt om je nummer te vragen omdat ze oooo zo graag vrienden met je willen zijn (errug apart), free stylen waar de clip van Run DMC helemaal niets bij is en met 7 mensen volgepropt in een barrel van een taxi, waarvan de bestuurder geen flauw idee had waar hij mee bezig was en dus ook de weg niet wist, weer terug naar huis. En dan de Boose Cruise niet te vergeten!!! Onbeperkt eten en drinken op een boot met ondergaande zon…, de storm en de ravage die dat met zich meebracht kregen we er echter gratis en voor niets bij! Hilarisch!!!
Verder zijn we met de bus naar Livingstone afgereisd. Er is maar liefst 1 geasfalteerde weg (met meer gat dan weg, maar ok) in heel Zambia en dat is die van Lusaka naar Livingstone… Onderweg hebben we nog een zeer ernstig ongeluk gezien van een bus die was omgevallen, maar gelukkig hebben wij deze trip overleefd en wachtte ons het volgende avontuur: Raften op de Zambezi, OLEEE! Nou, dit was geen kabbelend riviertje in de Ardennen of Zuid-Frankrijk kunnen we verklappen. Mijn hemel, wat hebben wij doodsangsten uitgestaan (we begrijpen je HELEMAAL, Céline…)!!! Nooit geweten dat water zooo angstaanjagend en sterk kan zijn. We zijn een aantal keer omgeslagen en zijn al happend naar lucht meegevoerd met verschrikkelijke stromingen (grade V is de hoogste rapid die we een aantal keer gedaan hebben, maar als je je bedenkt dat grade VI ook wel commercial suicide genoemd wordt hoeven we geen verdere uitleg meer te geven…). Later hebben we dan ook vernomen dat er meer dan eens mensen in deze rivier overlijden… en nu moeten jullie dus heeeel blij zijn dat wij nog leven!!! We zijn natuurlijk wel echt SUPERRRRtrots op onszelf dat we dit gedaan hebben, maar dit was eens maar nooooit meer!!!
Ons volgende avontuur was zacht gezegd ook spannend te noemen: “De beroving”. We zaten gezellig met z’n viertjes aan een picknicktafeltje op een uitzichtpunt aan de rivier te wachten op de mooie sunset en de olifanten. Wijntje erbij, toastje tonijn, heeerlijk! Tot er onverwachts 4 jongens van achteren aan onze tafel verschenen. Ze waren superattent en vroegen of we het leuk hadden in Zambia en of we wachtten op de olifanten… ja dus! De grootste jongen zei: “Nou, dan moet je daar kijken”, waarop wij naïeve dozen omkeken naar dat punt en … Roetjsssss, weg handtas, weg camera, weg ALLES!!! Ilse zag zo een van de jongens met haar telefoon, portemonnee (met dit keer ALLES erin), camera enz. wegrennen. Dit was achteraf gezien zeer goed voorbereid, want de andere jongens begonnen toen met stenen te gooien en Jeroen (de enige man in ons midden) met een stok te slaan!! Jeroen liet zich niet weerhouden en rende als een idioot achter hen aan, maar tevergeefs…. Politie erbij, aangifte gedaan op papier dat allereerst bij de dichtstbijzijnde winkel vandaan getrokken moest worden en vervolgens alles geblokkeerd. Gelukkig zat er (slechts) 800.000 Kwacha (Zambiaanse valuta, nét gepind) in de portemonnee, is voor hen 4 maandsalarissen, zullen ze heeeel blij mee zijn! Toch weer een goede daad verricht….
Toch hebben we ook kunnen genieten van de indrukwekkende Victoria Falls (ook wel Mosi-oa-Tunya, of the Smoke that Thunders genoemd), een van de 7 natuurwonderen op deze aarde! Zo’n 1,7 km breed, meer dan 100 meter hoog en ongeveer 625 miljoen liter water dat elke minuut naar beneden denderd (inclusief zo nu en dan een verdwaalde olifant of nijlpaard…, zielig). Doordat het regenseizoen net begonnen was waren de watervallen niet op hun grootst, maar hierdoor hebben we wel een hele gave wandeling op de top van dit natuurgeweld kunnen maken en voorzichtig met onze koppies langs de rand naar beneden kunnen kijken, met aan de ene kant Zambia en aan de andere kant Zimbabwe.
Kortom, Zambia was echt een adrenaline-trip op en top! We voelen ons weer zeer veilig in het oude vertrouwde Bronkie!
Nu hoeven we voor het onderzoek enkel nog een paar presentaties te geven, moeten we snel nog even alle kleren wassen en kunnen we vervolgens Sizanani Children’s Home achter ons laten! Dan begint onze reis met Corrien, Jasmijn en Joep naar Kaapstad en de Garden Route en wie weet waar we nog meer belanden… Maar daarover vertellen we in ons volgende stuk(je) vast meer!
Voor nu: tatta! En bovendien heel veel liefs en baie veel soenen van ons!
-
27 November 2007 - 16:52
Maapen:
Prachtige avonturen dames!
En zoals verwacht pakt slecht voorbereid reizen altijd het beste uit!
Succes met de laatste loodjes in het onderzoek en heel veel plezier bij de eindtocht!
Kus!! -
27 November 2007 - 19:03
Manon (noon):
Het klinkt echt als een geweldig avontuur, jullie maken zoveel mee! Heel leuk om te lezen allemaal!
Nienke ik heb je een bericht gestuurd op hyves (als je tijd hebt...)
Heeeeel veel plezier en succes nog!
kus -x- -
27 November 2007 - 21:14
Hanneke:
Hey Ils,
Wat klinkt dat toch allemaal avontuurlijk! Gaaf hoor!! En alle minder leuke dingen zijn achteraf weer mooi voor de verhalen :)
Geniet nog maar lekker en heel veel succes met het onderzoek!
Dikke kus Han -
28 November 2007 - 09:41
Joanne:
Hoi Ilse en Nienke!
Even een berichtje vanaf m'n stageplek hier in het koude Nederland... :(
Ik volg jullie verhalen op de voet, jullie maken een hele hoop mee, gaaf om dat vanaf hier te kunnen volgen!! Wel balen van je camera en portemonee, Ils! Leuk dat jullie ook zoveel bezoek krijgen van familie en 'belangrijke' mensen van de UU.
Veel plezier met Joep en ik kijk uit naar het volgende berichtje!
Liefs Joanne -
28 November 2007 - 09:44
Shelley:
meiden! de foto's zijn weer leuk, en de verhalen nog beter :-D! ben best wel een klein beetje heel erg jaloers, haha! geniet er nog lekker van, jullie hebben nog maar anderhalve maand ofzo?! wel ontzettend K*T van de camera en portemonnee!!! grappig dat 'de heer Gispen' langskwam, dat is al jaren een vriend van mn ouders!
nou, wacht op jullie volgende verhaal!
xxx -
28 November 2007 - 10:40
JanJacob:
Nou wat een avontuur en het wordt alleen maar leuker :) Als je naar CapeTown gaat probeer nog walvissen te spotten bij Hermanus is wel 2 uurrijden van CapeTown maar daar zijn jullier ondertussen gewend dus is het eigenlijk de hoek om :p -
28 November 2007 - 14:28
Eefke:
dag meiden! jullie heb ik zojuist gesproken!!! echt superlief dat jullie belden!! en ik heb beloofd gelijk jullie verhaaltje (nou ja verhaalTJE??) te lezen....wat een verhaal meiden!! na jullie verhaal ben ik blij niet meer in Zambia te zitten ;) ik zou er ook intrappen hoor van die olifant....haha! zelf in nederland zou ik er denk ik intuinen, haha...maar ja wel heel erg vervelend natuurlijk!! en verder vind ik het ontzettend leuk dat jullie lusaka hebben gezien waar ik maanden heb gezeten, mosi's hebben gedrinken en die prachtige VICfalls...ik herkende echt de plekken op de foto's, haha...mooi he??!!! ook van die mooie houten sla-lepels gekocht? nou meisjes...geniet van het reizen in afrika en pas goed op!! denk aan jullie!! mijn volgende bericht is vanuit australie!!dikke zoen eef en van jordy ook roept ie vanaf de bank..:) -
28 November 2007 - 20:14
Robbert:
hey Ilse en Nienke,
Wat een mooie en spannende verhalen. Ik had graag in jullie schoenen willen staan echt cool.
XXX
Robbert -
30 November 2007 - 07:42
Bob:
Hoi Meiden (& Joep inmiddels!)
Ik check iedere keer weer hoopvol mijn hotmail inbox om te checken of er weer een nieuw verhaal van jullie avonturen uit de 'jungle' van Afrika is verschenen... en afgelopen week was het dubbelfeest... twee heuse afleveringen... het had even geduurd! Maar het was het dubbel en dwars waard haha. Zo te horen hebben jullie een aantal spectaculaire weken achter de rug... hier in Nederland is het meest spectaculaire een onverwachte lichtcontrole door de politie... "halt, politie, geen licht... dat kost je 25 euro", waarop de altijd zo snuggere student antwoordt: "is goed, wanneer kan ik 'm ophalen?" (gejat van de radio overigens, wel grappig!)
Nou... ik hoop dat Joep veilig is aangekomen daar in het zuiden en dat jullie nog een leuke tijd samen hebben... komt vast wel goed! Ik neem aan dat Joep als gebruind man terugkomt, of is dat teveel gevraagd? We missen 'm hier in Utreg nu al... doe 'm de groeten! Dikke kus aan jullie allen en ik beloof om snel zo'n mooie creatie bij de blokker te gaan halen!
xx Bob
ps: nieuws van de dag: Karl Noten heeft een nieuwe zender gevonden... Net 5... flauw... -
02 December 2007 - 18:43
Laura :
Hallo! Wat een verhalen echt heerlijk om te lezen... En wat een super foto's, beetje jaloers wel;)
Nou nog eventjes en dat zijn jullie weer terug! Geniet er nog maar even van...
Dikke x laura -
03 December 2007 - 08:42
Anne:
Jullie 'Zeps' kun je ook bij Blokker kopen! Zag ze daar staan wat zijn ze leuk! Nog veel succes en geniet-ze daar,
liefs Anne (van de ex-Oudegracht!) -
08 December 2007 - 16:19
Charlotte:
hallo Ilse en Joep,
Hoe is het in kaapstad. Heb berichtje op de voicemail ontvangen en terug gesmst, maar weetniet of die aangekomen is, dus stuur ik nu maar even dit berichtje.Na alle avonturen hoop ik dat alles goed met je is,Ilse en dat jullie goed op jezelf en op elkaar letten , want jullie zijn heeeel kostbaar.
Hier is alles goed.
Veel groetjes en een hele dikke knuffel,
Charlotte
-
22 December 2007 - 14:17
Andries En Nel:
Hoi Ilse,
Wel weer even geleden dat we reageerden. Wat een verhalen en wat een indrukken doen jullie op. Het is bijna niet mogelijk om dit op je netvlies te behouden. Gezellig dat je ouders en zussen geweest zijn, zal ook wel leuk geweest zijn. Als je terug bent..... een presentatie voor de familiedag???? Lijkt ons erg leuk.
Succes en sterkte daar.
Liefs Andries en Nel -
26 December 2007 - 10:41
Jasmijn:
Hee lieve beautiful girls (:0)) Meey xmas, ook voor Joep natuurlijk! geniet er nog van want hier is het brrrr koud, maar gelukkig maakt de stamppot en de topdrop veel goed! ik wil FOTO's van Namibie, dus hophop Jan, een nieuw bericht graag! Dikke kus -
30 December 2007 - 10:59
Nelleke:
hoi Ilse,
ik had al veel eerder willen reageren, maar beter laat dan nooit.
de foto's en de mails lees ik met veel bewondering! dit moet een geweldige ervaring zijn. ik hoop dat jullie fijne kerstdagen hebben gehad en ik wens jullie een goeie jaarwisseling toe en een mooi 2008.
veel liefs nelleke
en natuurlijke ook veel xxx van naomi en demi
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
